جوانی چند روز قبل از عروسی آبله ی سختی گرفتوبستری شد.

نامزد وی به عیادتش رفت و در میان صحبت هایش از درد چشم خود می نالید.

بیماری زن شدت گرفت وآبله همه صورتش را پوشاند.

مرد جوان عصازنان به عیادت نامزدش می رفت واز درد چشم می نالید.

موعد عروسی فرا رسید.زن هم نگران صورت خود بود وآبله آن را از شکل انداخته وهم شوهرش که کور شده بود.

مردم می گفتند:((چه خوب!عروس نازیبا همان بهتر که شوهرش نابینا باشد.))

بیست سال بعد از ازدواج ،زن از دنیا رفت.مرد عصایش را کنار گذاشت و چشمانش را گشود.

همه تعجب کردند!!!

مرد گفت:((من کاری جز شرط عشق را بجا نیاوردم.))

روزی مورچه ای دانه درشتی برداشت ودر بیابان می رفت.

از او پرسیدند:((کجا می روی؟))

گفت:((می خواهم این دانه را برای دوستم که در شهر دیگری زندگی می کند ببرم.))

گفتند:((واقعاً که مسخره ای!تو اگر هزار سال هم عمر کنی،نمی توانی این همه راه را پشت سر گذاری واز کوهستانها بگذری تا به او برسی.))

مورچه گفت:((مهم نیست.همین که من در این مسیر باشم،او خودش می فهمد که دوستش دارم...))

امیری به شاهزاده گفت:((من عاشق توام.))

شاهزاده گفت:((زیباتر از من خواهرم است که در پشت سر تو ایستاده است.))

امیر برگشت و دید هیچ کس نیست.

شاهزاده گفت:((تو عاشق نیستی!!!عاشق به غیر نظر نمی کند...))

دختر از پسر پرسید :((من خوشگلم؟))

گفت:((نه!))

گفت:((دوستم داری؟))

گفت:((نوچ!!))

گفت:((اگه بمیرم،برایم گریه میکنی؟))

گفت:((اصلا!!!))

دختر چشمهایش پر از اشک شد و چیزی نگفت.

پسر گفت:((تو خوشگل نیستی،زیباترین هستی!تو را دوست ندارم،چون عاشقتم!!اگر تو بمیری،برایت گریه نمیکنم چون من هم میمیرم!!!))

خاموشی من قفل نهانخانه ی عشق است

افسانه ی من گریه مستانه ی عشق است

دیوانه دل من که درو فتنه زند جوش

گنجی است که ارایش ویرانه ی عشق است

شوریده شد ازناخن عشق این دل صد شاخ

این زلف پریشان شده از شانه عشق است

صد دشنه خورد عقل که خاری کشد از پای

اینها گل آن است که بیگانه عشق است

از منطق وحکمت نگشاید اثر شوق

اینها همه آرایش افسانه عشق است

هر شمع که در انجمن دهر برافروخت

گر اتش طور است که پروانه عشق است

عرفی دل افتاده ام از کعبه چه جویی

دیری است که او فرش صنم خانه ی عشق است

عرفی شیرازی

همچو نی می نالم از سودای دل

آتشی در سینه دارم جای دل

عاشقی گوهر پاکی است

که در هرکس نیست

شعری از فریدون مشیری

قشنگه بخونید

دوست من!

بیا دیباچه عشق را در دلهایمان بگشاییم وترنّم روحنواز عشق را در فضای دلچسب ودلنشین زندگی پخش کنیم،

چرا که آبی آسمان ،پیام عشق سر می دهد،

موجهای خروشان دریا،سرود عشق را نغمه خوانی می کنند،

گل سرخ،رایحهء عشق در فضا می پراکند،

بلبل بر شاخسار،نجوای عشق را اینچنین در گوش طبیعت سبز زمزمه می کند:

گام نخستین در مسیر دستیابی به سعادت و خوشبختی پایدار،عشق است.

ضامن استمرار و تداوم موفقیت وکامیابی ،عشق است.

حافظ اعتبار وبقاء زندگی و گرمی و صفای خانواده،عشق است.

سرآغاز و سرسلسلهء ارتباط واتصال به منشاء لایزال هستی،عشق است.

شرط استحکام و دوام بنیاد خانواده ،عشق است.

سر لوحهء دفتر زندگانی و چراغ راه فلاح و رستگاری ،عشق است.

پالایش دل ،آرامش قلب و تسکین دردها، عشق است.

اول مسیر، عشق است.

دنبالهء آن ،عشق وپایان آن،عشق است و دیگر هیچ.

عشق ,عشق می آفریند

عشق زندگی می بخشد

زندگی رنج به همراه دارد

رنج دلشوره می آورد

دلشوره جرِأت می بخشد

جرأت اعتماد به همراه دارد

اعتماد امید می بخشد

امید زندگی می آفریند

زندگی عشق می آفریند